වසන් වූ කදුල 

පවතින කොවිඩ් තත්වය හේතුවෙන් ලෝකයම අද වන විට සෑම අංශයක පහත වැටීම දරුණු කේදවාචකයකි . කෝටිගණන් රෝගීන් හමුවෙද්දී . ලක්ෂ ගණන් ජීවිත අහිමි වෙද්දී එහි දරුණු සහගත බව මග හරිමින් පවුල තම ජීවිතය ගැන වත් නොසිතා කටයුතු කරන දෙවිවරු පිරිසක් සිටීම ලෝකය ලද භාග්‍යකි. ත්‍රිවිධ  හමුදාව , පොලීසිය මෙන්ම මෙම තත්වය මැඩලීමට දිවා රෑ නොබලා කටයුතු කරන සෞඛ්‍ය අංශය  අමතක නොකල යුතුම කාරණයකි. නමුත් ඔවුන්ගේ හිත්  ශක්තිමත් කිරීම විනා හෝ ඔවුනට සහයක් වීම වෙනුවට සමාජයෙන් මා ඇස් මානයේ සිදුවන ආසාදාරණ කම් පිටු දැකීමට මම මෙම සටහන ලියමි .

  

මාතර ප්‍රදේශයේ ජීවත් වන මා . දුටු මෙය මාතරටම  පමණක්  සීමා නොවූ ලෝකයටම පොදු අසාදාරණයක්  ලෙස පෙන්වා දිය හැක . එනම් මාගේ මව මේ වන විටත් කොරෝනා රෝගීන්ට සත්කාර ලබා දෙමින් රජයේ රෝහලක සේවයේ නිරත් වේ . එහිදී ඇය ලබපු අත්දැකීමකි . 

එනම් 

         මව සෞඛ්‍ය සේවයේ නිරත වන්නේ නම් ඇයගේ දරුවන්ට අද වන විට පාසල තහනම් වී ඇත. 

         පෞද්ගලික පන්ති තහනම් වී ඇත .

         නවා තැන් ගෙන සිටි පිරිසට නවාතැන් පළ පවා තහනම් වී ඇත .

        

මෙවැනි වාතාවරණය ඔස්සේ සෞඛ්‍ය සේවයේ නිරත වන ඔවුන්ගේ දුක කිසිදු කෙනෙකුට නොපෙනේ .

රටේ කුනු හොයමින් දුවන මාධ්‍යයෙන්  පවා මෙවැන්නක් ප්‍රචාරය නොවේ . වගකීමෙන් කියන්නක් ලෙස සමාජයේ ගැවසෙන අන් සියලු දෙනාටම වඩා ආරක්ෂාකාරී වන්නේ  රෝගීන් යැයි ඔවුන් දන්නා නිසාය . නමුත් අපි සමාජයේ කා සමග කොතනදී කවුරුන් සමග ගනු දෙනු කරනවද . එලෙස බැලුව හොත් සමාජයේ අවධානමේ සිටින්නේ ඔවුන් නොව අපිය . 

රටට මෙතරම් සේවයක් කරන මොවුනුත් අපි වගේම මරනයට බියයි . තම පවු ජීවිතය ගැන බයයි . ඒ අවස්ථාවේ මොවුන් අසාධාරණ ලෙස පහත නොහැලීමට  වග බලා ගත යුතු අතර . මෙවැනි අසාධාරණකම් සිදු වන වා නම් එයට පිළියම්  යෙදිය යුතුය . අද එම දරුවන්ගේ අධ්‍යාපනය මෙන්ම මානසිකත්වය බිද වැටී හමාරය . මේ ලිපිය දකින කෙනෙක් හෝ මෙයට විිසදුමක්  ගන්නේ නම් එය මා ලද භාග්‍යකි . ලබා දෙන කෙටි පිළියම් වලින් කී දෙනෙකුගේ හිත් පෑරෙන්නෙහිද . එසේ නම් පාසල් තහනම සමාජයේ සෑම දරුවෙකුටම් පොදු කාර්යක් විය යුතුය . මන්ද සමාජයේ හැසිරීමේදී කොවිඩ් රෝගියෙකු සමගද කටයුතු කරන්නේ නොදන්නා නිසාය . නමුත් කොවිඩ් රෝගීන් සමග පොර බදින අහිංසක මිනිසුන් රෝගියා හදුනා ගෙන කටයුතු කරනු ලබයි . 

මෙලෙස තවදුරටත් මේ මිනිසුන් අපහසුතාවයට පත් නොකිරීමටත්  ,මානසිකව පීඩාවට පත් නොකිරීමට වග බලා ගත යුතුය .

               මෙය  සිදූ වූ  අසාදාරණය හමුවේ හඩනැගීමට මා විසින් තැබූ කෙටි සටහනකි . 

- දිලේෂිකා එරංගි-